Van de redactie…

Wat dat betreft dank aan prof. dr. Akkermans, die mij met zijn presentatie met als onderwerp ‘Think Rehab’ fluks uit die brand hielp. Volgens Akkermans zit de herstelgerichte dienstverlening er aan te komen. Maar menigeen zal nog aarzelen, de kat liever uit de boom kijken, of de mogelijkheid van rehabilitatie eenvoudigweg als niet realistisch terzijde schuiven. Amy Winehouse (nomen est omen?) haalt menig weifelaar de woorden uit de mond when she thinks of rehab: He tried to make me go to rehab but I said, ‘No, no, no’. Daarmee is de haast traditionele link naar een toepasselijke songtekst maar weer gelegd. En dat is plezierig, want dat bespaart mij dan weer de barre tocht door de zompige moerassen van vooral de Nederlandse liedtekst, waar zwammen en andere liederlijke groeisels tieren, waar teksten van Frank Boeijen en Herman van Veen als kwade dampen op het gemoed slaan en zowel lucht als levenslust benemen. Tjonge jonge, wat wordt daar een hoop onzin verkocht als was het iets diepzinnigs.

En omdat er al zo’n hoop onzin voorbij komt, ter compensatie in deze bijdrage van uw PIV-Bulletin weer diverse verstandige bijdragen. Verstandig, maar niet altijd even makkelijk. Laurien Dufour is er in geslaagd om de consequenties van het wetsvoorstel Wijziging van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering en de Algemene wet bestuursrecht in verband met de vereenvoudiging en digitalisering van het procesrecht voor de letselschadepraktijk (ofwel het project KEI) op een leesbare manier voor het voetlicht te krijgen. Een prestatie op zich, want het is geen onderwerp dat zich eenvoudig lyrisch laat bezingen.

Van Peter van Steen een verslag van Letselplaza en – vooral – Herstelplaza en zoals hiervoor al even aangestipt de bijdrage van Arno Akkermans daaraan. Een bijdrage die in essentie gaat over de mindset van de professionals die zich met schadebehandeling bezighouden. Een instelling die veel meer gericht zou moeten zijn op wat je nu kan doen om een belanghebbende weer op weg te helpen, dan op de beantwoording van de traditionele vraag hoe hoog een schadevergoeding in euro’s zou kunnen zijn. Een vraag waarvan, vind ik, de beantwoording toch dikwijls een in alle opzichten hoog sciencefiction- gehalte heeft, inclusief het daarbij behorende wapengekletter. Ik mag dan ook hopen dat Akkermans het bij het rechte eind heeft met zijn voorspelling en roep u op tot aandachtige lezing en overweging. En om te doen. Dat gaat u vast niet meevallen, want herstelgerichte dienstverlening is anders dan wat wij gewoon zijn en gaat buiten de gebaande paden: u zult uw fantasie en uw oren moeten gebruiken.

Over science fiction gesproken: als er ergens een parallelle wereld is waar goed en kwaad elkaar te vuur en te zwaard bestrijden en waar de strijd een epische is, dan is het wel de wereld van de whiplash. In zijn bijdrage over whiplash en Delta v, geeft prof. Jac Wismans een overzicht van de onderzoeken en inzichten door de jaren heen. Zonder een eind te maken aan de discussie overigens, dus diverse sequels zijn nog te verwachten. Een ander fenomeen waarop science maar moeilijk vat op kan krijgen is dat wat wij verstaan onder ‘pijn’. Medas besteedde daar een hele studiemiddag aan die, het blijkens het verslag van Linda Spoelstra, alleszins de moeite waard was.

Van Peter van Huizen van Dirkzwager tenslotte een bijdrage over een bijeenkomst voor de leden van ‘Young Insurance’, een netwerkgroep voor mensen die werkzaam zijn in de verzekeringsbranche tot een leeftijd van 35 jaar’. Daar kan ik als kennelijke bejaarde wel een paar bomen over opzetten. Kennelijk is ‘jong’ toch een kwestie van kalenderleeftijd. Een mooie bijdrage niettemin over het gedachtengoed van rechtbank en hof Den Haag, en de daarbij behorende manier van werken, waarbij, zo blijkt bij navraag ‘in het veld’, in het bijzonder de rechtbank die balans vaak goed weet te vinden.