PIV Bulletin 2015, 3 – Van de redactie … Stuitend!
De welbekende twee-jaarstermijn was al enige tijd verstreken en het woord patstelling was op zijn plaats. Alle re-integratiepogingen waren op niets uitgelopen, mijn waarde wederpartij berustte in haar lot, er zat geen beweging meer in de zaak. “Mijn lichaam is moe, mijn hoofd is leeg”, legde zij uit, “sorry, maar ik zie geen enkele uitweg meer”. “Derhalve ligt de vraag voor, welke medische deskundigenberichten nu zullen moeten plaatsvinden”, opperde de advocaat. Daar had hij een punt, er restte alleen nog de juridische weg. Het klinkt wellicht stuitend, maar niets aan te doen.
“People are strange, when you’re a stranger, faces look ugly, when you’re alone”
Maar nu eerst even mijn eigen weg. Meivakantie, lekker weg. Duizend lentekleuren tegen strakblauwe lucht. Vanachter de bloeiende rododendrons doemt de roze toegangspoort naar het Magic Kingdom op. Eenmaal door die poort bevind ik mij met mijn gezelschap in een wereld waar alleen de wetten van de fantasie gelden en onmogelijkheden niet bestaan.
“At first flash of Eden, we race down to the sea, standing there on freedom’s shore. Waiting for the sun. Can you feel it, now that Spring has come, that it’s time to live in the scattered sun. Waiting for the sun, Waiting for the sun, Waiting for the sun”
In een prieel staat Winnie de Poeh handtekeningen, hugs en high fives uit te delen. De gemoedelijke nietsnuttende beer heeft veel fans, van jong tot oud. “Pooh for President!” is in de Verenigde Staten in verkiezingstijd zelfs een veelgehoorde kreet. Dan komt er plots vanuit mijn linker ooghoek een feloranje bliksemschicht mijn blikveld binnen gestuiterd. Het is Poeh’s hyperactieve kompaan Tigger (Teigetje) en hij triggert meteen de mensenmeute. Ouders duwen hun kinderen richting de vrolijke stuiteraar en kinderen stuiteren dolblij met hem mee. Onbezorgdheid is de regel in Disneyland, wij zijn hier vrij van de alledaagse ballast van de echte wereld. ’s Avonds op mijn hotelkamer zie ik op internet echter dat ik ongelijk heb: “Pluto is een bruut” klaagt een Amerikaanse mevrouw wiens zoontje een iets te ferme knuffel van Mickey’s trouwe hond zou hebben gekregen. “Bij blijvende rugklachten klaag ik Disney aan”, meldt zij aan de pers. Zelfs een magische wereld blijkt dus niet gevrijwaard te blijven van stuitende rechtshandelingen. Vanuit de wereld van de grenzeloze mogelijkheden, terug naar de realiteit van de vijf jaar tikkende tijdsklok. Maar wat als Pluto of Tigger nou eens een keer letsel oploopt vanwege een onvoorzichtig kind? Is dan de moeder aansprakelijk?
“When you’re strange, faces come out of the rain, When you’re strange, no one remembers your name, When you’re strange, When you’re strange, When you’re strange”
Een tip voor iedereen die de wondere wereld van Walt Disney (wel) een warm hart toedraagt: bekijk de bij de Oscarnominaties ten onrechte gepasseerde film Saving Mr. Banks. Deze film vertelt het verhaal van de lange adem waarover Walt Disney diende te beschikken om schrijfster P.L. Travers ervan te overtuigen, haar verhalen over Mary Poppins door de Disney Studio’s te laten verfilmen. Travers had vastomlijnde gedachten omtrent HOE dat diende te geschieden, verondersteld DAT haar geesteskind van het papier naar het celluloid mocht worden vertaald. Het feit dat Disney er uiteindelijk in is geslaagd haar kijk op die kwestie te verruimen, blijkt niet in de laatste plaats een zeer grote zegen voor het welzijn van de schrijfster zelf te zijn geweest. Prachtig Parijs heeft in de lente natuurlijk nog meer te bieden dan Disneyland: flaneren langs de Seine, via Pont Neuf naar Notre Dame. Het Quartier Latin, het Louvre en de Jardin des Tuileries. Op de begraafplaats Père-Lachaise neem ik mijn pet af bij het graf van die andere visionair: Jim Morrison. Stuitend! Menen sommigen, dat zo’n creatief talent zich in de betreurde “club van 27 heeft weten te (ver)drinken”. OK, stuitend wellicht, denk ik dan, maar hij heeft in zijn tijd van leven wel tot de hoogst denkbare hoogten weten te stuiteren. Is alleen de relatieve tijd bepalend om eruit te halen wat erin zit? Voor wat betreft zijn graftekst ga ik voor de klassieke vertaling: “trouw aan zijn ziel”.
“Women seem wicked, when you’re unwanted, streets are uneven, when you’re down, When you’re strange, When you’re strange, When you’re strange”
Thuisgekomen en weer aan het werk, breng ik met een gelouterd gemoed opnieuw een bezoek aan de waarde wederpartij. Hoe nu verder?, dat was de vraag die nog ter beantwoording aan partijen voorlag. “Hebt u mij gegoogeld?” vraagt zij. “Waarom zou ik?” stel ik als wedervraag. “Nou, weet u nog dat ik tijdens mijn eerste herstelfase na het ongeval, een paar weken aan de Middellandse zee verbleef? Ik heb daar de liefde van mijn leven ontmoet en nu heeft hij op de sociale media onthuld dat we gaan trouwen. Maar aan u had ik nog helemaal niet verteld dat ik een nieuwe relatie heb. U zult dat dus wel fraude vinden.” Ondertussen valt mijn oog op het boekje ‘Tao van Poeh’, dat op de salontafel ligt. ”Oh ja, u ging naar Disneyland meneer”, zegt mijn gesprekspartner. “Zodoende kreeg ik de ingeving om dit boekje weer eens uit de kast te halen. Lessen in eenvoud, harmonie, sereniteit en levensaanvaarding, geleerd vanuit het ogenschijnlijk zalig nietsdoen van die beer. Ik bedacht me dat ik in dat warme klimaat aan de middellandse zee en omringd door de vriendelijkheid van mijn partner en zijn familie, veel minder ballast mee te torsen heb, ook in financiële zin, dan in de uitzichtloze situatie waarin ik me de laatste jaren gevangen heb gevoeld. Ik wil daarheen en simpelweg gelukkig zijn en daar is eigenlijk maar weinig voor nodig, denk ik nu”. Tijdens het vorige gesprek was het lichaam moe, het hoofd was leeg. Maar alleen wat leeg is, biedt ruimte om gevuld te worden, zo blijkt maar weer. Is dat ‘Fraude’ of is dat ‘Tao’? Wat is de uitvalsroute naar een oplossing: de weg van de deskundigenberichten of volgen we het pad van de Tao? Is dat een stuitende of een sluitende gedachte?
“Into this house we’re born, into this world we’re thrown. Like a dog without a bone, an actor out on loan, Riders on the Storm”
In dit nummer: een bijdrage over stuiting van verjaring, waarbij ik graag als tip meegeef om ook de bijdrage van mevrouw mr. L.K. de Haan in AM-verzekeringsrecht, 2015, p. 50-51, te lezen, waarin zij een recente zaak bij het KiFiD toetst aan het door de Hoge Raad gestelde bekendheidscriterium en eens te meer duidelijk wordt gemaakt, dat iedere zaak moet worden beoordeeld op grond van de specifieke feiten en omstandigheden van de casus. Verder komen in dit nummer aansprakelijkheid van ouders voor minderjarige kinderen; relevante aspecten die spelen bij fraudeonderzoek en een methode voor de meting van loonwaarde aan bod. Ik wens u weer veel leesplezier!
“If the doors of perception were cleansed,
everything would appear to man as it is: Infinite”
William Blake/Aldous Huxley/Jim Morrison – The Doors
Armand Blondeel, voorzitter Redactieraad PIV-Bulletin.